sábado, 24 de decembro de 2011

Nadal, pan e tranquilidade para tod@s


Mentres escribo estas liñas, na casiña están a bulir as potas no lume, as bandexas con doces e os adornos resplandecentes, colocados onte ás presas e coa desgana de sempre pola miña parte. É Noiteboa, e hai un anaco, estiven a envolver algún agasallo para a afillada que me pide colo e que lle ensine o belén. O que se di, un Nadal en familia!
Só pido un pouco de tranquilidade para todos, para vos tamén, meus amigos, que coma min andades apurados cada día, pelexando con elementos de toda caste, buscando abrir as portas da felicidade que ás veces son ben pequenas. Quero que teñades o que desexedes, que a vida nos permita seguir xuntos, e que nunca falte de nada nos nosos fogares, sobre todo, pan e amor.
Bo Nadal amigos!

sábado, 10 de decembro de 2011

Valdeorras terra gigvrrorvm




Estaban sendo horas de falar do Barco de Valdeorras e de convidarvos á visita deste recuncho galego que ten xa aires leoneses nas casas vellas da vila e na fala onde os nenos son "ninos" e onde por fin escoitei dicir o plural en -ois (pantalois), que xa pensaba que era unha lenda no tema das isoglosas! "Sentaivos" un momento comigo no Malecón, que non é o da Habana, e veredes voar os últimos parrulos que quedan no Sil; veredes a montaña de enfrente cambiar de cor conforme esvaece a tarde, e se pechades os ollos, o rumor constante do río lembraríanos a ondas mainas das rías, que morren unha tras doutra na area.
O Barco ten forma de X. Son dúas rúas formando unha grande tixeira, máis o longo paseo do río. Cruzo a pasarela que me leva á outra ribeira e observo cada día a cor do Sil, uns días gris e avolta, e outros clara e verdosa coma a pedra esmeralda. Todo envolto e rodeado por altísimas montañas que me parecen propias para vivir a miña adorada Heidi da infancia.
O topónimo ven dos seus antigos habitantes, os guigurros (Gigvrri no orixinal, tamén con derivación "cigurros"), e eu que non quería afondar na etimoloxía, so vos deixo caer que no protocelta, esta raiz significaba "parrulo salvaxe", animal totémico quizais destes pobos, pero tamén hai a opinión de que o sufixo -urros, se relacionaría con río, zona fluvial. Así os romanos, cando chegaron a esta terra, deron conta da existencia do Forum Gigurrorum, na Vía XVIII que unía Bracara Augusta con Asturica Augusta, perto da Rúa, como un lugar de comercio no seu convento astur. Os guigurros ocupaban tamén o suroeste do Bierzo. Na Alta Idade Media, chamóuselle Vallem de Iorres. E ata hoxe: Valdeorras.
Debo confesar que a primeira vez que cheguei ó Barco e fun tomar algo a un local chamado Guigurri, o primeiro que pensei é que era unha franquicia vasca de pintxos... ejem...


domingo, 4 de decembro de 2011

Pequena serenata nocturna


Son as tres da mañá. Agardo o sono; xa non digo os soños, que fuxo deles cada noite, porque case nunca son tranquilos e esperto case sen folgos, de tantos contratempos... Supoño que coma case todo o mundo. Nese reseteo do noso cerebro todo se volve posible e todos temos os nosos demos particulares. Sempre me custou adormecer, así que me vexo outra vez desvelada. Cando estudaba os tópicos barrocos, chamábame a atención o somnis imago mortis. Durmir e non soñar debe ser igual ó non ser, ó non existir, e por iso Morfeo sempre tivo que loitar moito comigo para renderme. Os meus visitantes "sospeitosos habituais" quéixanse de que me estou volvendo guía de viaxes no canto de bardo ossianista; que me escondo detrás de roteiros insípidos sen miga de espírito de meu. Puxéstesme mala conciencia. Isto é debido a certa abulia de fin de estación. Estes días teño a sensación de inquietude que provoca o remate do ciclo anual, as calendas que me desacougan cada decembro para comezar de novo. E sei que non son a única. Quén non tivo un día atravesado nestes últimos tempos?
Pois hoxe sinto o peso dos días, das noites, das vidas vividas que me trouxeron ata aquí. Vou ser eu nesta vegada; non me vou ocultar detrás da pura obxectividade. Velaquí me tedes, como libro aberto de sentimentos cara vos, que disfrutades espreitando os recantiños do meu corazón, e me queredes cando recoñecedes nas miñas letras un pouco de min.
De Alberti, para vos, agradecendo o voso interese desinteresado:
NOCTURNO

Toma y toma la llave de Roma,
porque en Roma hay una calle,
en la calle hay una casa,
en la casa hay una alcoba,
en la alcoba hay una cama,
en la cama hay una dama,
una dama enamorada,
que toma la llave,
que deja la cama,
que deja la alcoba,
que deja la casa,
que sale a la calle,
que toma una espada,
que corre en la noche,
matando al que pasa,
que vuelve a su calle,
que vuelve a su casa,
que sube a su alcoba,
que se entra en su cama,
que esconde la llave,
que esconde la espada,
quedándose Roma
sin gente que pasa,
sin muerte y sin noche,
sin llave y sin dama.
Despois de saír por Roma, deixando un regueiro de cadáveres ó meu paso, agora só me resta apagar a luz.

venres, 25 de novembro de 2011

O outono na fraga



Son moitos os camiños que andamos a descubrir nesta andanza por terras de Valdeorras. Nas estribacións da Serra da Enciña da Lastra paseamos nunha tarde fría á procura das últimas castañas e dalgunha seta, máis polo pracer de pisar a alfombra de follas que pola colleita. Esta zona montañosa ten unha fauna fascinante (aguia real, falcón peregrino, e outras aves rapaces, ademáis de colonias de morcegos nas covas agochadas que aquí chaman "palas"). É un paraíso para naturalistas e para amantes da paisaxe coma nós.

martes, 15 de novembro de 2011

Montefurado. Unha de romanos


Montefurado é o vestixio doutra explotación mineira romana. Xa que vos levei ás Médulas, agora non podía deixar o roteiro sen vos ensinar outro recuncho SPQR da época de Traxano.
A febre do ouro nas terras de Auria, aló polo século II, trouxo unha nova forma de extracción: construir canalizacións para desviar o curso dos ríos. Unha vez enxoito o leito, extraíase o ouro da area depositada lavando o lodo; foi o caso do río Sil en Montefurado, concello de Quiroga, xa perto do límite coa Rúa. O túnel da Boca do Monte ten uns 52 metros de longo por 12 de profundidade, tras o seu derrubamento coa riada do 1934, pero na súa orixe chegaba aos 120 metros, e ten unha altura media de 17 metros. No curuto dese monte existiu unha fortaleza, o castelo da Pena do corvo, que aparece nalgúns grabados de mediados do século XIX, e puido ser unha soa torre de vixiancia. A cor turquesa do Sil, e a luz da tardiña filtrándose a través do túnel, dan como resultado a visión dunha auga esmeralda que emociona.
 Confirmo a miña admiración polos enxeñeiros e a miña compaixón polos escravos que tiveron a desgraza de nacer nese tempo e polos que están a nacer agora.

venres, 11 de novembro de 2011

As Médulas: a paisaxe con maiúscula




Non terei que facer moitos comentarios da foto de hoxe. Sen dúbida a visión desta dourada montaña deixa pampo a calquera. Subín tres veces na miña vida. A última foi a máis custosa porque subir a pé nunha das últimas tardes de calor de outubro, deixoume esgotada. Pagou a pena. De novo aspirei o aire máis fresco do cumio e permanecín queda no mirador ata que a imaxe quedou fixa na miña memoria.

Os meus coñecidos saben que sempre andiven fascinada cos romanos. Como dixo Borges, todos os occidentais somos uns romanos no desterro. Estou segura de que, de ter nacido nunha tribo galaica, poñamos por caso "Supertamarci", cando chegaran os invasores, eu era das primeiras en cambiar de bando! Pois outra vez voltei a ler cómo os invasores desfixeran a montaña na busca do ouro. O proceso: conducir a auga con canles durante kilómetros, embalsala e cavar túneis e galerías baleirando o monte. Logo abrir as presas (piscinae) e deixar que a auga rachara o ventre da montaña con forza titánica. É o que chamaban "ruina montium". Plinio, nos seus escritos, afirmaba que o ruido era estarrecedor; unha bomba no val berciano. Moveron máis de 240 millóns de metros cúbicos de terra.
Abandonaron o xacemento cando no século III o aurífero deixa de ser rendible. O tempo foi o encarregado de deixarnos esta paisaxe terrosa, acesa en ocres, a favorita dalgúns amigos meus, e no top ten da que suscribe.

venres, 28 de outubro de 2011

Autumnal


Hoxe que volto ó fogar, nunha tarde fría e dourada, despois da choiva, despois de 200 kms en coche, cansa e case sen folgos, quero enredarme un pouco lembrando ó xenio de Rubén Darío, prócer de todo Modernismo, traendo á memoria un anaquiño dos seus versos "Autumnales", que tanto me fan pensar en temps jadis; con gusto exquisito, como só el sabe fiar palabras en versos para que a música ecoe no tempo.

En las pálidas tardes
Yerran nubes tranquilas en el azul;
en las ardientes manos
se posan las cabezas pensativas.
¡Ah los suspiros! ¡Ah los dulces sueños!
¡Ah las tristezas íntimas!
¡Ah el polvo de oro que en el aire flota,
tras cuyas ondas trémulas se miran
los ojos tiernos y húmedos, las bocas inundadas de sonrisas,
las crespas cabelleras
y los dedos de rosa que acarician!
[...]

sábado, 22 de outubro de 2011

Ribeira Sacra, entre Taboada e Escairón





O Miño e os seus afluentes entre Taboada e O Saviñao ofrecían estes días un aspecto extraño. As fotos que vos traio amosan o que facía tempo que non se vía: centos de terrazas ocres, de mortos eirados nos que inda aparecían viñas secas, asolagadas durante anos para o aproveitamento enerxético de xa sabemos quen. O encoro de Belesar que tanto cambiou a paisaxe dende hai décadas, lucía unha imaxe lunar, barrosa e un pouco cincenta por mor das obras e da pouca choiva que houbo ó longo do ano.
Velaí tedes a Ponte de Ferro que une os dous concellos referidos; paga a pena pararse nese mirador un anaco e ollar a paisaxe do río que esvara cara o Sur. Traio tamén unha imaxe do lugar co cauce cheo. Certa tristura da ver o traballo en balde de xeracións de labradores que fixeron do viño un medio de vida e que hoxe inda asoma intacto coas escadiñas, casetas e cepas inertes, testemuñando que houbo vida da Ribeira Sacra do Norte.
Hoxe todo é silencio.
Esquecía dicirvos que no lugar das fotos, hai tamén un Clube Náutico, o do Concello de Taboada. Se vos digo que case daban ganas de chorar as "infraestructuras"... creerédesme, non?

venres, 7 de outubro de 2011

Navegamos no Sil


A vosa Navegacruz navega río arriba, do Miño ourensán ó río Sil, xa na fronteira coa Meseta. Sí, benqueridos, aquí varou a miña nave, noutro Barco sen Mar, no de Valderorras. Agora hei de bogar con forza e precaución noutras augas que descoñezo, pero xa me vou facendo con elas, remando con xeito, coma sempre nestes casos. Ondas de paisaxes, océanos de taninos e unha nova cor para os meus ollos; a cor do outono dourado reflectido nas montañas das serras que circundan a vila da pizarra e da viña. Con vos dende Valdeorras!

mércores, 14 de setembro de 2011

Ponte Maceira, parada para xantar e respiro dos camiñantes.




Ponte Maceira é un locus amoenus entre Ames e Negreira, non lonxe de Compostela. Tiven o pracer de compartir mesa con boa compaña e pasear en distintas ocasións cruzando esa ponte medieval marabillosa que está chantada no Tambre para gozo dos camiñantes. Ponte Maceira é un conxunto conformado pola aldea, que se debruza a ambos lados do río, un antigo muíño, a presa que fai saltar a auga, a igrexa de Portor, e un pazo moderno, que non desentona na paisaxe. A ponte foi construida no século XIII sobre os peares dunha dunha ponte romana, e consta de cinco arcos amplos e dous máis pequenos. Pasa por ela o camiño xacobeo que leva ós pelegríns a Fisterra, última estación espiritual galego-europea. Lendas cristiás adornan o lugar, coma a fuxida de apóstolos perseguidos por lexionarios romanos que afogan no río, pero tamén acontecementos bélicos con base histórica, coma o da batalla entre os partidarios de Diego Xelmírez, primeiro arcebispo compostelán, e as tropas de Pedro Froilaz de Traba e os seus fillos Fernando e Bermudo, polos límites da Terra de Santiago e a fronteira natural do Tambre. Aquí vos transcribo un texto da Historia Compostelá:
...Por este tempo o conde Pedro, aio do rei, cos seus fillos Bermudo e Fernando e os seus auxiliares, molestaba a Compostela e asaltaba frecuentemente aos homes e os gandos. Unhas veces saía ben, outras dáballe as costas ás frechas, segundo as visicitudes da guerra. Como o pasou en Ponte Maceira, e os moitos homes e armas que perdeu, sería longo de contar...

Chégase desde Santiago collendo a autovía de Noia, saída Negreira e ós cinco minutos de coche, xa vemos un cartaz a man dereita anunciando o lugar. Recomendo o restaurante do mesmo nome para xantar ben e con un toque moderno, de cociña con gusto e certo aire nouvelle cuisine, que sabe a gloria no íntimo comedor ou na terraza sobre o río.

Ponte Maceira forma parte do itinerario do río que me adormentou na nenez, cando nas últimas tardes do verán pechaba os ollos á luz do crepúsculo frente á presa doutra Ponte, río arriba, no mesmo Tambre.

martes, 6 de setembro de 2011

O verán vaise...


Adeus verán! xa nos queda pouco do estío e xa o meu cestiño coa toalla e as cremas vai repousar no cuartiño dos descatalogados (entre estos tamén quedan algúns libros vellos, chanclas, unha pamela branca, e as lembranzas de veráns pasados).
A praia da foto é a Reira; está perto do faro Vilán, na costa de Camariñas. Alí remata a terra. A imensa tranquilidade e o isolado do lugar regaloume unha tarde única. Unha paréntese en agosto.
O mar quedaba gris cando marchei.

mércores, 31 de agosto de 2011

Navegacruz na Lanzada


Moito navegamos pola Lanzada, San Vicente, O Grove... A Lanzada é a praia lendaria por excelencia para os galegos, lugar de reunión das meigas no San Xoán; a das milagreiras ondas que preñan, a de auga conxelada que corta os pés ós friorentos. Quén non foi á Lanzada? Esta fin de semana celebrábase a Nosa Señora, na capela senlleira sobre a que caían luminarias de cor na noite. Navegacruz ten a ollada posta no mar inda que estea terra adentro. Este verán non ía ser distinto. Esta foto é do mes de xuño, pero antonte inda estiven frente á illa de Ons, deitada na area da Pragueira despedindo o mes de agosto e mentalizándome para o regreso á rutina. Adicamos ó mar o fermoso poema de Manuel Antonio:

LIED OHNE WÖRTE

...Aboya un esbardar de marusías
tentando os ceos sin atopar a Lua
...Pero a Lua esta noite
desertou d'os almanaques
...Murcha antre duas follas
...............-violedas pensamentos-
d'o manual póstumo
...............-outono madrigaes-
que versifiquei eu

...Mansas vagas unánimes
reorgaizan-se detrás d?o vento
...Cando pase a rafega derradeira
dirá-nos adeus
c'o pano branco d'o gaf-tope

...Alude a un fracaso
de follas amarelas
...e renov-ase a surrisa d'os mastros
...sempre c'as ponlas novas e xoviaes

...Noiva miña
..................vestida de lua
...que romantizas
........................tan cursi!
....................................pol-o xardín

...Sentei-me a proa

fumando a miña pipa
...Pero outra noite pensarei en tí.



luns, 22 de agosto de 2011

Carboeiro ollando o Deza


Este verán foi, en canto a viaxes, o que eu chamo, un itinerario de "clásicos renovados". Non fixen senón darlle outra voltiña a lugares que xa coñezo dende hai moitos anos e ós que tiña ganas de voltar. Repasarei con vos algún deles, como a visita a Carboeiro. Para os que non fostes, direivos que é de preguiceiros non achegarse a este recanto sobre o río Deza, aló polas terras de Silleda. Máis alá da Semana Verde, hai verdadeiros reclamos turísticos que permanecen no tempo mil anos agardando por vós.
O mosteiro de Carboeiro está agora restaurado e pódese visitar por dentro a igrexa. Un home idoso, moi simpático que está na entrada foi quen me explicou que, voluntariamente está de garda no edificio xa que non hai fondos no concello para pagar visitas guiadas. Ofreceume unha lanterna para baixar ó soto pola escadiña de caracol das torres, e deume un folleto que percorre a historia do mosteiro e que foi publicado no Heraldo Gallego de Ourense, o 20 de marzo de 1879. Conta que o cenobio foi fundado a principios do século X onde xa había unha ermida propiedade dun señor chamado Egica, que lla vendeu ós condes Don Gonzalo e Dona Tareixa, cara o ano 939. Á morte do conde, seguiu co proxecto a súa muller, que escolleu como abade ó presbítero Félix e suplicoulle ó bispo D. Hero de Lugo que viñera consagrar a igrexa do convento. Acudiu tamén San Rosendo, que estaba en Celanova, e colocaron no altar as reliquias de San Lourenzo, San Hipólito, San Paio, San Xoán Bautista e Evanxelista entre outros santos e mártires. Despois dunha etapa brillante e opulenta, chegaron malos tempos para a abadía; os Reis Católicos determinaron reformar as ordes relixiosas benedictinas pola corrupción existente, e en 1500, pasou San Lourenzo de Carboeiro a ser un anexo do poderoso San Martiño Pinario de Compostela. No templo venerábase unha espiña da coroa de Cristo que foi roubada en tempos ben pretéritos. Hai unha inscrición que indica a fundación do lugar na era de1209, o primeiro de xullo. Velaí:
"E:I CC :VIII:
+ HIIS : HOC TEMPLUM : FUNDAVIT
ABB : FERNANDVS : CVM SVORUM :
CATERVA MONACORUM"

Por certo, fixádevos na última foto, a min faime lembrar o cadro do post anterior,
e a vós?

mércores, 3 de agosto de 2011

O encontro na escaleira


Esta pintura de Frederic William Burton, romántica do século XIX, da que teño unha copia no meu cuarto, lembra a lenda de amor clandestino que tivo Helellil, a filla dun noble de alta alcurnia co seu gardaespaldas, Lord Hildebrand, home forte e destro no exercicio das armas, que tivo que enfrontarse á ira do pai da doncela descubertos os amores. O infeliz proxenitor pediu ós seus sete fillos varóns que mataran ó soldado, cando el mesmo foi abatido, máis o cabaleiro, imbatible, conseguiu acabar coa vida de seis dos seus verdugos. Cando se lle presentou diante o irmán pequeno, case adolescente, a dama pediulle piedade para o cativo. El accedeu á petición, pero o rapaz non podendo rematar co cabaleiro, matou á bela doncela. Hay outra versión na que o cabaleiro morre e ela suicídase, pero ésta gustoume máis.

They stood at the door with spear and shield:
‘Up Lord Hildebrand! out and yield!’
He kissed me then mine eyes above:-
‘Say never my name, thou darling love’
Out of the door Lord Hildebrand sprang;
Around his head the sword he swang.

Ai! os amores segredos... fonte lírica inagotable! amores que de verdade interesan ós artistas pola forza das paixóns, agochado lume que arrasa o mundo cada noite.
Grazas por contarme estas historias, que tanto me gustan.
E grazas de novo a todos os que embarcades comigo no Navegacruz cando vos apetece e vos da a gana, para dar unha voltiña por este mar non proceloso...



domingo, 17 de xullo de 2011

Berlin. Saudadestrasse.






Teño palabras para falar da cidade, porque as palabras voan no meu peito, na miña voz como os pardais en Berlin. Paxaros piaban nos amenceres de Berlin. A luz traspasaba as xanelas ás cinco da mañá e os paxaros acudían a espertarme nos días de Berlin. Teño palabras para decir Berlin; cidade, espazos, arquitectura, ceo, nubes, aire fresco, friaxe e sol na primavera de Berlin. As rúas alongábanse diante dos meus pasos e o aire, ese aire frío tan cedo, ulía a herba, a tilos. Unter den linden (debaixo dos tilos), esa rúa extensa, diplomática e elegante, cantada por Marlene Dietrich, agardábame para comenzar cada día a aventura de descubrir a historia do mundo paseando polo eixo de Berlin. Ai! Berlin. Doíasme cada vez que descubría unha cicatriz na túa pel, un disparo no muro, un pasado presente. Da man do vento percorrín as rúas de Berlin.











martes, 5 de xullo de 2011

Ourenseando II







Quero adicar esta nova edición de "Ourenseando" ós meus amig@s e compañeir@s de traballo ourensás, que tan bos momentos quixeron compartir comigo nestes últimos meses. Este foi un dos meus paseos pola cidade, que recoñezo fotoxénica para a miña ollada curiosa. Cando eu fotografaba á leiteira de Ramón Conde, unha señora maior achegouse para limparlle a cara cun pano. Eu fiquei abraiada. Logo seguín ata o casino, decadencia viva e fermosa, de mármore e madeiras nobres. Un cabaleiro de certa idade convidoume a pasar pero sempre hai quen ten que dar a puntilla: "A las señoras no les saque fotos que no quieren salir en ningún medio" (y quién le ha dicho que estas son famosas o que le interesan a alguien?). Qué resesas! O Casino é unha referencia histórica da vida social ourensá, a Vetusta galega, ou como di Mave, "Vetustérrima".
Ó pasar á altura do moucho que leva o rapaz voando reparei na estatua do Padre Feijoo e na música vocal que inundaba a rúa da "Cruz Roja" e que viña do balcón aberto dun primeiro piso onde ensaia o orfeón. Quedei un intre na sombra do xardín e perdín o sentido do tempo cando o sol se retiraba. Santa Eufemia agardoume mantendo a verticalidade sobre a miña insignificancia, e deixeime levar polas pasadas que outros facían soar polas rúas de pedra.

venres, 17 de xuño de 2011

Ourense, un gato e un texto.

Ese gatiño descansaba no xardín das Burgas. Agardei un pedazo e alí quedou. Dentro da espiral de mirto. Todos estamos no labirinto. A nosa vida enrédase sen nos decatar, e a miña vida enredouse coa túa, lector, nun intre de encontro na vida terrea ou na rede, e formamos un fermoso tecido máis ou menos duradeiro ou ben, permanente; "Textus" é no vello mundo herdeiro de Roma, a fermosa palabra que usamos a diario os que vivimos da lingua, e os amantes da lectura. Outro xeito de enredármonos en letras. Leo cada noite e misturo as verbas para tecer soños. Procuro non esquecer que todos os fíos se van enleando cada xornada, e que non teño a habilidade de Ariadna para salvar a Teseo, pero tamén penso que non é necesario devanar o seso ordeando a maraña para que un día destes, a Parca decida cortar o último fío da súa labor.

sábado, 11 de xuño de 2011

Chavela Vargas ou "Cruz de olvido"

Tarde de sábado. Nubes e clarencias. Regreso do paseo e sento diante do ordenador; correo de México; unha cariñosa aperta dos irmáns maiores mestizos e certa nostalxia de poder botar unha parola sentados tomando mezcal, café e unha augardente de herbas. Qué bonitos momentos pasamos xuntos! Puxen un cd de Chavela Vargas e unha tras doutra van discorrendo letras, voz, guitarra e alma, "Y siento en mi ser tus besos... qué importa que estés tan lejos.."
Amigos, fai ben anos que me gusta escoitar á Vargas, con esa lenda negra tan fascinante, con esa vida tan vivida, das consabidas borracheiras, de conducir a toda velocidade polas avenidas do DF, de amar tanto e quizais tan desesperadamente, de tantas noites sen durmir, que non deixa de ser unha heroína lírica para min. "Me están sirviendo ahorita mi tequila, ya va mi pensamiento rumbo a ti... yo sé que tu recuerdo es mi desgracia, y vengo aquí no más a recordar..." "Cuantas cosas quedaron prendidas, hasta dentro del fondo de mi alma, cuántas luces dejaste encendidas, yo no sé cómo voy a apagarlas"... Cancións para tinguir malos e bos momentos, Macorina que sempre estás connosco, "ponme la mano aquí". Está sonando Cruz de olvido, outra canción de desamor; cantos de vos cargastes con esa cruz na vosa vida? afortunado ti que sorrís; iso é estar vivo.
En días coma este, nos que o tempo e a soedade na casa me deixan botar unha ollada atrás, vexo que "como espuma que inerte lleva el caudaloso río, flor de azalea, la vida en su avalancha te arrastró".
Hoxe ren pasou. Quizais por iso me paro a pensar nos intres que vivín e que bordaron, pespuntearon ou zurciron o meu corazón. "Nada me han enseñado los años, siempre caigo en los mismos errores, otra vez a brindar con extraños, y a llorar por los mismos dolores. Tómate esta botella conmigo, y en el último trago nos vamos".

mércores, 8 de xuño de 2011

Arquitecturas ourensás

Levo unha tempada na "terra da chispa" e parece que xa vai prendendo lume no meu espírito aventureiro esta cidade; estoulle a coller gusto ó clima e ás persoas, así que anuncio que vou adicar un "Especial Ourenseando" neste voso blogue, cunha chea de fotos que son os meus ollares en Auria. Esta casa da rúa do Paseo chamoume moito a atención; é a das galerías Viacambre, un referente da arquitectura moderna galega. Os patios de luces interiores teñen pasarelas cos laterais de cristal, que comunican as diferentes plantas. Hai opinións para todos os gustos: uns din que é precioso, outros que é unha colmea e outros que os pisos son mediocres. A min este edificio setenteiro paréceme superorixinal.

domingo, 5 de xuño de 2011

O "Caudillo" en Ourense


No Concello de Vilar de Barrio, perto de Molgas, está o Caudillo. Ben, a súa Excremencia non está nin se lle espera, máis durante unha época non vivida por min, a súa presenza si estivo ben patente na vida de todos os que tedes máis de corenta aniños. Así, nun lugar tan afastado e solitario coma iste, e no alto do monte que hoxe chaman "Caudillo" agardouse sine die a visita do Idem que nunca chegou. Alí lle fixeron este refuxio de caza por si o Xeneralísimo se quería divertir cazando por las bellas montañas orensanas algún cervo, xabarín, perdiz ou o que lle puxeran diante. Pois daqueles tempos nos que se lle botaba a caza ou lla abatían aplaudíndolle a pericia coa escopeta ou coa cana de pescar salmóns ad hoc, quedan vestixios coma este. Agora é un albergue xuvenil no que aquela tarde só se escoitaba o vento.

luns, 30 de maio de 2011

Mi gin tonic II


Hoxe é luns, e estou orgullosa de chegar ás sete da tarde en perfectas condicións despois de traballar todo o día desde as oito da mañá seguindo a unha fin de semana abondosa en festa: foi unha sinfonía de gastronomía e copas. Fun comer a Arzúa, ó restaurante Os Muiñeiros, que está ás aforas da vila; o lugar é unha casiña restaurada, de pedra, ó lado dun muiño, coa súa caída de auga, que na tarde calurosa era un remanso de frescura e de tranquilidade. Despois de xantar como cregos, comezou o momento "copas". No rústico alpendre e nunha longa mesa de mármore branco, mirando para a agua botamos ata a tardiña. O restaurador ten unha boa colección de xenebras e unhas tónicas e oranges do máis variopinto. De sempre gorentoume o gin-tonic. Agora que está de moda, estou encantada porque a oferta é máis variada e sempre descobres cousiñas novas ben boas.

A recomendación do día: "Martin Miller´s" con "Fever Tree" (agradezo ó Ferrán Adriá a descoberta da tónica hindú). Para min é a combinación perfecta; con limón e mazá, of course.
Aternativas: "Geranium" con tónica italiana (só para os que disfrutan do aroma), e G´Vine con Nordic azul: fantástico, suave e perfumado, como todo o francés. Para ocasións e xente "de pelo en peito" queda o Black Wood 60 (como o seu nome indica, ten 60 graos), difícil de conseguir e para sibaritas.
Supoño que agora comprendedes mellor a miña afirmación inicial.
O que vedes na foto é o meu clásico: Tanqueray con tónica. Coincido no gusto con Frank Sinatra. Humilde, pero pero con un toque de limón é o máis refrescante para unha tarde de pegañento calor ourensá.
Xa non sei que fago no ordenador!!!

sábado, 21 de maio de 2011

Castelo de San Xes da Peroxa. Visita oficial da princesa do Tambre





Estes que no seu día foran os muros dunha fortaleza, son hoxe os restos encantados dun castelo que me recibiu con pompa e boato, seguindo o protocolo da primavera ourensá. Formidable mirador sobre as terras do Miño, aquí me vin eu rodeada de pedras-pedestais de granito, un arredor de herba nova e algún estalote que asomaba no patio de armas. Ascendendo ó outeiro do castelo baixo palios de espesura, atopaba dous refuxios de pedra (restos da feira do lugar) e un camiño empinado que se abría á luz conforme subía. Carballos agromados refrescaban a tarde. Fun feliz mentres ollaba dende as alturas o conglomerado de verdes montañas que rodean o curso do gran río, oculto entre a vexetación. Libre e ditosa princesa con/de conto que anda de viaxe oficial polas terras de Ourense.
Curiosidades do castelo: Os vestixios consolidados son posiblemente do s. XIII. As orixes non son precisas, algúns autores vinculan a construción do castelo coa liñaxe dos Temes, para defender as súas terras no 793, sendo rei Afonso II de Asturias.
Temos lenda antimusulmana: A culpa da destrución do castelo foi do Apóstolo Santiago que tivo que ir voando no seu cabalo branco para botar dalí a Abd Al-Karim, xa que tiña castigada á comarca cos seus abusos. Foron os Irmandiños no XV, os que deron conta da edificación, que tiña catro torres semicirculares na muralla exterior, e conserva un posto de garda cunha seteira á entrada do recinto, ademáis dos alicerces da torre da homenaxe; dende o século XIII pertenceu ós Condes de Ribadavia, ata a desamortización do século XVIII. Xa no 1920 foi adquirido por un tal Artemiro, que vendeu a pedra da torre para facer a igrexa parroquial.
Lóxico.



domingo, 15 de maio de 2011

Na fonte do pazo




Na saudade da túa noite
a lúa quedou valdeira
polos camiños da fonte,
meu amigo.

M. Carmen Kruckenberg

Esta é a fonte do pazo de Trasalba, onde escapei nunha tarde de calmizo desas que sabe Ourense.
Aquí vai un anaquiño da novela O señorito da Reboraina, para lembrar a Don Ramón Otero Pedrayo, que tan boas tardes debeu pasar nese xardín, no que me sentín camelia na caída da tarde.

"-Ai! e como o meu principiño galán atinou con esta noite?
-Alumeaban as túas trenzas, co seu lucir de estrelas...
-Veu para rirse da pobre laberquiña do rueiro e do esterco!
-Viñen para xurarche amor, e levarte á vila para vivir coma unha fidalga.
-Asús! Meu señor! O meu corpo só está afeito ó cosco dos xergóns da aldea...
-Ímolo facer ruxir outravolta, miña papoíña...
-A miña lingua non sabe pronunciar as palabras das donas e das costureiras...
-Dime outra palabriña ben celmosa, que esa lingua é a rica froita do pomar del rei...
(...)
-Ha de voltar ós camiños e ós pazos onde manxa requeixón e azucre, e adurmiña en finos liños...
...unhas veces figúrame un rapaciño, outras un anxo, algunhas un demo o que está no meu leito...
-...e non me chames anxo, que carezo de gromos de ás nos hombreiros, nin me alcumes de rei, pois non teño coroa como non sexa a do teu amor. Anda, fálame por bicos e arrolos..."


domingo, 8 de maio de 2011

Un ovni na Peroxa


Un acreditado amigo díxome que este meu blogue era "moi lírico". É dicir, é un topiquísimo devanar de entradas con galician country attitude; ou sexa, un "teño morriña, teño saudade" interminable a través das 101 entradas que levo feitas. 101 dálmatas que esta Cruella De Vil sacou a pasear ó longo dun ano, e xa iban sendo horas de botar algunha gargallada nesta singladura. Pois aproveito esta foto para reflexionar sobre os tópicos paisaxísticos galegos: Isto é un ovni. Tan extraterrestre coma o chalet con palmeiras que o pai de Julio Iglesias tiña na Peroxa, ben perto deste avistamento. O solar é urbanizable; supoño que os marcianos deberon pedir unha subvención á Xunta para rehabilitar a nave, e por isto da ordenación do territorio, as tellas teñen que ser do país, o que xustifica o acopio de materiais que hai no entorno. Quen dixo feísmo?
Recomendación culinaria do día: mercade "coquitos" en Casa Sila, onde están afeitos a tratar con visitantes interplanetarios, pois a pesares da insistencia en falarlles na lingua autóctona, seguían a falarnos en romance centropeninsular. Os doces, sen dúbida, poden explicar o desvío de órbita desta aeronave.

martes, 3 de maio de 2011

Rias Altas de Castrelo do Miño



A diferenza entre as dúas imaxes é de 5o anos.
Estiven en Castrelo do Miño nunha tarde de abril, de balnearios e leceres, e achei unha paisaxe case marítima pola extensión do río. Bauticeina para contra min como as Rías Altas de Ourense. Contáronme que onde hoxe se practican deportes acuáticos e se pasea coma pola beira do mar de Sada, houbo unha vila asolagada pola economía e a famosa moda dos encoros franquistas. Pero a xente que viviu o drama non se entregou sen máis; nos anos sesenta, eles foron os primeiros en mobilizarse contra a construcción dun encoro. O seu motín, que comenzou coa "rebelión dos fouciños" das mulleres, quedou na memoria colectiva. Como tantas revoltas, apagouse sen explicacións. Hoxe queda a testemuña calada da igrexa reconstruida no outeiro.


"Castrelo do Miño significou dentro da loita mantida desde hai moitos anos polo pobo galego -sempre ofendido e asoballado- contra a invasión bárbara que supuxeron -e aínda supoñen- os encoros. E porque en Castrelo de Miño, pese á ira e á oposición das súas xentes, e de todos cantos estiveron ó seu lado, morreron moitas cousas. Claro que tamén naceu o "non", rotundo e unánime, contra o medo e o silencio impostos polos caciques e os torturadores franquistas".

Morrer en Castrelo do Miño, Xosé Fernández Ferreiro.

A páxina web do Clube Náutico de Castrelo anuncia:

O THAMES ROWING CLUB ELIXIU CASTRELO DE MIÑO PARA A SÚA CONCENTRACIÓN DE SEMANA SANTA

Qué ideal!

Antes de deixar Castrelo do Miño, despedínme cunha ollada longa dos mortos daquel verán, dos paseados que no 36 foron tirados ó río coma despoxos defenestrados do odio e da senrazón nos cantís do Miño, nas escuras pozas nas que os verdugos dos soños afunden as ilusións.