venres, 17 de xuño de 2011

Ourense, un gato e un texto.

Ese gatiño descansaba no xardín das Burgas. Agardei un pedazo e alí quedou. Dentro da espiral de mirto. Todos estamos no labirinto. A nosa vida enrédase sen nos decatar, e a miña vida enredouse coa túa, lector, nun intre de encontro na vida terrea ou na rede, e formamos un fermoso tecido máis ou menos duradeiro ou ben, permanente; "Textus" é no vello mundo herdeiro de Roma, a fermosa palabra que usamos a diario os que vivimos da lingua, e os amantes da lectura. Outro xeito de enredármonos en letras. Leo cada noite e misturo as verbas para tecer soños. Procuro non esquecer que todos os fíos se van enleando cada xornada, e que non teño a habilidade de Ariadna para salvar a Teseo, pero tamén penso que non é necesario devanar o seso ordeando a maraña para que un día destes, a Parca decida cortar o último fío da súa labor.

sábado, 11 de xuño de 2011

Chavela Vargas ou "Cruz de olvido"

Tarde de sábado. Nubes e clarencias. Regreso do paseo e sento diante do ordenador; correo de México; unha cariñosa aperta dos irmáns maiores mestizos e certa nostalxia de poder botar unha parola sentados tomando mezcal, café e unha augardente de herbas. Qué bonitos momentos pasamos xuntos! Puxen un cd de Chavela Vargas e unha tras doutra van discorrendo letras, voz, guitarra e alma, "Y siento en mi ser tus besos... qué importa que estés tan lejos.."
Amigos, fai ben anos que me gusta escoitar á Vargas, con esa lenda negra tan fascinante, con esa vida tan vivida, das consabidas borracheiras, de conducir a toda velocidade polas avenidas do DF, de amar tanto e quizais tan desesperadamente, de tantas noites sen durmir, que non deixa de ser unha heroína lírica para min. "Me están sirviendo ahorita mi tequila, ya va mi pensamiento rumbo a ti... yo sé que tu recuerdo es mi desgracia, y vengo aquí no más a recordar..." "Cuantas cosas quedaron prendidas, hasta dentro del fondo de mi alma, cuántas luces dejaste encendidas, yo no sé cómo voy a apagarlas"... Cancións para tinguir malos e bos momentos, Macorina que sempre estás connosco, "ponme la mano aquí". Está sonando Cruz de olvido, outra canción de desamor; cantos de vos cargastes con esa cruz na vosa vida? afortunado ti que sorrís; iso é estar vivo.
En días coma este, nos que o tempo e a soedade na casa me deixan botar unha ollada atrás, vexo que "como espuma que inerte lleva el caudaloso río, flor de azalea, la vida en su avalancha te arrastró".
Hoxe ren pasou. Quizais por iso me paro a pensar nos intres que vivín e que bordaron, pespuntearon ou zurciron o meu corazón. "Nada me han enseñado los años, siempre caigo en los mismos errores, otra vez a brindar con extraños, y a llorar por los mismos dolores. Tómate esta botella conmigo, y en el último trago nos vamos".

mércores, 8 de xuño de 2011

Arquitecturas ourensás

Levo unha tempada na "terra da chispa" e parece que xa vai prendendo lume no meu espírito aventureiro esta cidade; estoulle a coller gusto ó clima e ás persoas, así que anuncio que vou adicar un "Especial Ourenseando" neste voso blogue, cunha chea de fotos que son os meus ollares en Auria. Esta casa da rúa do Paseo chamoume moito a atención; é a das galerías Viacambre, un referente da arquitectura moderna galega. Os patios de luces interiores teñen pasarelas cos laterais de cristal, que comunican as diferentes plantas. Hai opinións para todos os gustos: uns din que é precioso, outros que é unha colmea e outros que os pisos son mediocres. A min este edificio setenteiro paréceme superorixinal.

domingo, 5 de xuño de 2011

O "Caudillo" en Ourense


No Concello de Vilar de Barrio, perto de Molgas, está o Caudillo. Ben, a súa Excremencia non está nin se lle espera, máis durante unha época non vivida por min, a súa presenza si estivo ben patente na vida de todos os que tedes máis de corenta aniños. Así, nun lugar tan afastado e solitario coma iste, e no alto do monte que hoxe chaman "Caudillo" agardouse sine die a visita do Idem que nunca chegou. Alí lle fixeron este refuxio de caza por si o Xeneralísimo se quería divertir cazando por las bellas montañas orensanas algún cervo, xabarín, perdiz ou o que lle puxeran diante. Pois daqueles tempos nos que se lle botaba a caza ou lla abatían aplaudíndolle a pericia coa escopeta ou coa cana de pescar salmóns ad hoc, quedan vestixios coma este. Agora é un albergue xuvenil no que aquela tarde só se escoitaba o vento.