domingo, 17 de xullo de 2011

Berlin. Saudadestrasse.






Teño palabras para falar da cidade, porque as palabras voan no meu peito, na miña voz como os pardais en Berlin. Paxaros piaban nos amenceres de Berlin. A luz traspasaba as xanelas ás cinco da mañá e os paxaros acudían a espertarme nos días de Berlin. Teño palabras para decir Berlin; cidade, espazos, arquitectura, ceo, nubes, aire fresco, friaxe e sol na primavera de Berlin. As rúas alongábanse diante dos meus pasos e o aire, ese aire frío tan cedo, ulía a herba, a tilos. Unter den linden (debaixo dos tilos), esa rúa extensa, diplomática e elegante, cantada por Marlene Dietrich, agardábame para comenzar cada día a aventura de descubrir a historia do mundo paseando polo eixo de Berlin. Ai! Berlin. Doíasme cada vez que descubría unha cicatriz na túa pel, un disparo no muro, un pasado presente. Da man do vento percorrín as rúas de Berlin.











martes, 5 de xullo de 2011

Ourenseando II







Quero adicar esta nova edición de "Ourenseando" ós meus amig@s e compañeir@s de traballo ourensás, que tan bos momentos quixeron compartir comigo nestes últimos meses. Este foi un dos meus paseos pola cidade, que recoñezo fotoxénica para a miña ollada curiosa. Cando eu fotografaba á leiteira de Ramón Conde, unha señora maior achegouse para limparlle a cara cun pano. Eu fiquei abraiada. Logo seguín ata o casino, decadencia viva e fermosa, de mármore e madeiras nobres. Un cabaleiro de certa idade convidoume a pasar pero sempre hai quen ten que dar a puntilla: "A las señoras no les saque fotos que no quieren salir en ningún medio" (y quién le ha dicho que estas son famosas o que le interesan a alguien?). Qué resesas! O Casino é unha referencia histórica da vida social ourensá, a Vetusta galega, ou como di Mave, "Vetustérrima".
Ó pasar á altura do moucho que leva o rapaz voando reparei na estatua do Padre Feijoo e na música vocal que inundaba a rúa da "Cruz Roja" e que viña do balcón aberto dun primeiro piso onde ensaia o orfeón. Quedei un intre na sombra do xardín e perdín o sentido do tempo cando o sol se retiraba. Santa Eufemia agardoume mantendo a verticalidade sobre a miña insignificancia, e deixeime levar polas pasadas que outros facían soar polas rúas de pedra.