Nadal, pan e tranquilidade para tod@s

Mentres escribo estas liñas, na casiña están a bulir as potas no lume, as bandexas con doces e os adornos resplandecentes, colocados onte ás presas e coa desgana de sempre pola miña parte. É Noiteboa, e hai un anaco, estiven a envolver algún agasallo para a afillada que me pide colo e que lle ensine o belén. O que se di, un Nadal en familia!
Só pido un pouco de tranquilidade para todos, para vos tamén, meus amigos, que coma min andades apurados cada día, pelexando con elementos de toda caste, buscando abrir as portas da felicidade que ás veces son ben pequenas. Quero que teñades o que desexedes, que a vida nos permita seguir xuntos, e que nunca falte de nada nos nosos fogares, sobre todo, pan e amor.
Bo Nadal amigos!

Valdeorras terra gigvrrorvm

Estaban sendo horas de falar do Barco de Valdeorras e de convidarvos á visita deste recuncho galego que ten xa aires leoneses nas casas vellas da vila e na fala onde os nenos son "ninos" e onde por fin escoitei dicir o plural en -ois (pantalois), que xa pensaba que era unha lenda no tema das isoglosas! "Sentaivos" un momento comigo no Malecón, que non é o da Habana, e veredes voar os últimos parrulos que quedan no Sil; veredes a montaña de enfrente cambiar de cor conforme esvaece a tarde, e se pechades os ollos, o rumor constante do río lembraríanos a ondas mainas das rías, que morren unha tras doutra na area.
O Barco ten forma de X. Son dúas rúas formando unha grande tixeira, máis o longo paseo do río. Cruzo a pasarela que me leva á outra ribeira e observo cada día a cor do Sil, uns días gris e avolta, e outros clara e verdosa coma a pedra esmeralda. Todo envolto e rodeado por altísimas montañas que me parecen propias para vivir a miña adorada Heidi da infancia.
O topónimo ven dos seus antigos habitantes, os guigurros (Gigvrri no orixinal, tamén con derivación "cigurros"), e eu que non quería afondar na etimoloxía, so vos deixo caer que no protocelta, esta raiz significaba "parrulo salvaxe", animal totémico quizais destes pobos, pero tamén hai a opinión de que o sufixo -urros, se relacionaría con río, zona fluvial. Así os romanos, cando chegaron a esta terra, deron conta da existencia do Forum Gigurrorum, na Vía XVIII que unía Bracara Augusta con Asturica Augusta, perto da Rúa, como un lugar de comercio no seu convento astur. Os guigurros ocupaban tamén o suroeste do Bierzo. Na Alta Idade Media, chamóuselle Vallem de Iorres. E ata hoxe: Valdeorras.
Debo confesar que a primeira vez que cheguei ó Barco e fun tomar algo a un local chamado Guigurri, o primeiro que pensei é que era unha franquicia vasca de pintxos... ejem...

Pequena serenata nocturna

Son as tres da mañá. Agardo o sono; xa non digo os soños, que fuxo deles cada noite, porque case nunca son tranquilos e esperto case sen folgos, de tantos contratempos... Supoño que coma case todo o mundo. Nese reseteo do noso cerebro todo se volve posible e todos temos os nosos demos particulares. Sempre me custou adormecer, así que me vexo outra vez desvelada. Cando estudaba os tópicos barrocos, chamábame a atención o somnis imago mortis. Durmir e non soñar debe ser igual ó non ser, ó non existir, e por iso Morfeo sempre tivo que loitar moito comigo para renderme. Os meus visitantes "sospeitosos habituais" quéixanse de que me estou volvendo guía de viaxes no canto de bardo ossianista; que me escondo detrás de roteiros insípidos sen miga de espírito de meu. Puxéstesme mala conciencia. Isto é debido a certa abulia de fin de estación. Estes días teño a sensación de inquietude que provoca o remate do ciclo anual, as calendas que me desacougan cada decembro para comezar de novo. E sei que non son a única. Quén non tivo un día atravesado nestes últimos tempos?
Pois hoxe sinto o peso dos días, das noites, das vidas vividas que me trouxeron ata aquí. Vou ser eu nesta vegada; non me vou ocultar detrás da pura obxectividade. Velaquí me tedes, como libro aberto de sentimentos cara vos, que disfrutades espreitando os recantiños do meu corazón, e me queredes cando recoñecedes nas miñas letras un pouco de min.
De Alberti, para vos, agradecendo o voso interese desinteresado:

NOCTURNO

Toma y toma la llave de Roma,
porque en Roma hay una calle,
en la calle hay una casa,
en la casa hay una alcoba,
en la alcoba hay una cama,
en la cama hay una dama,
una dama enamorada,
que toma la llave,
que deja la cama,
que deja la alcoba,
que deja la casa,
que sale a la calle,
que toma una espada,
que corre en la noche,
matando al que pasa,
que vuelve a su calle,
que vuelve a su casa,
que sube a su alcoba,
que se entra en su cama,
que esconde la llave,
que esconde la espada,
quedándose Roma
sin gente que pasa,
sin muerte y sin noche,
sin llave y sin dama.

Despois de saír por Roma, deixando un regueiro de cadáveres ó meu paso, agora só me resta apagar a luz.