venres, 22 de outubro de 2010

Carballo, na encrucillada


Carballo é a capital da comarca de Bergantiños, e inda que xa somos vellos conocidos, sempre hai un momento para as descobertas, como por exemplo, esta bonita imaxe que vos ofrezo hoxe, e que está no Pazo da Cultura desta vila. Cos últimos arranxos o entorno do río Anllóns, que atravesa o centro do pobo, quedou francamente ben. Un paseo que alegra unha vila á que poucos encantos lle atopaba, igual que a veciña Ordes. Outro tema é a comarca, que sempre me pareceu unha marabilla.



xoves, 21 de outubro de 2010

Outono cara a costa Oeste


Vivimos este outono como unha viaxe personal cara diante, sen mirar atrás e con ilusión; cansa de avatares non azuis, comenzo a pensar no importante que é quererse un pouco máis, ollar con indulxencia o pasado e continuar o camiño seguindo o sol.

luns, 18 de outubro de 2010

Inauguramos unha nova tempada cinexética


Lúa merece hoxe o meu recoñecento pola actuación sobervia que tivo onte, domingo, primeiro día de caza, comportándose coma unha auténtica veterana na busca e parada da orgullosa perdiz. Ahí vos propoño unha imaxe da artista en acción, da que agardamos formidables lances. Saúdos a todos os amantes da natureza e a todos os cazadores bos e xenerosos que non disparan ós tímidos corzos, habitantes intranquilos dos nosos bosques galegos.

xoves, 14 de outubro de 2010

¿quién me ha robado el mes de abril? Sabina en Santiago

Non quería deixar pasar un día máis sen contarvos o último concerto que me roubou o corazón: Sabina en Santiago o sábado pasado foi como revisar os últimos quince anos da miña vida en dúas horas e corenta minutos. Só houbo tres temas do seu último disco "Vinagre e rosas", e a pesar de que o concerto levaba ese título, no Multiusos sentíronse todas as cancións que marcaron a carreira do home do bombín; "soy mucho más tímido de lo que ustedes se creen; me disfrazo para superarlo pero además, me gusta llevar sombrero para quitármelo en ocasiones como esta. Muchas gracias". Joaquín Sabina estivo perfecto. Sen un resquicio de cansazo, malia estar 20 días na cama cunha costela rota, e con moito xeito na interpretación, que sonaba a recén estreada, despois de tantos anos na escea. Pediu disculpas polo malogrado concerto con Serrat por mor da choiva, e agradeceu con sincero xesto a entrega do público. Mentres, eu, na grada VIP, daba boa conta dun gin tonic de Bombay, que me axudou a cantar: "lo nuestro duró...lo que duran dos peces de hielo en un whisky on the rocks..."