xoves, 17 de maio de 2012

Parabéns, Chonchiña!


Hoxe é o día das Letras, tamén a Ascensión en Santiago. Hoxe é un día especial no que quero felicitar á tía Chonchiña, a fermosa dona de ollos azuis que acaba de estrear os seus 99 anos o primeiro de maio, en México DF co resto da familia. Ela, a inmortalizada Marisa da novela de Manuel Rivas, O lápis do carpinteiro, está outra vez vivindo do outro lado do Atlántico, na terra que a acolleu nos seus máis de 30 invernos de exilio. Despois de 33 anos na Terra, rodeada de amizades na casa de Tui, a vida doulle outra volta no aire, e regresou ó calor azteca desa cidade inmensa. Ela ten o seu sangue alí, ten amigos, ten familia; mais, nós, privilexiados, desde a mesma terra que nunca tivemos que deixar, pensamos nela, e aquí segue presente. As súas flores, as súas macetas, teñen fortes raigames. Agromaron nesta primavera para ela. Querémoste, Chonchiña. Estás entre nós. Unha aperta enorme para a familia mexicana!

domingo, 13 de maio de 2012

Rosalía na primavera do Sar


Hai tempo que non abría a edición que Marina Mayoral fixo de En las orillas del Sar, esta romántica obra que lin por primeira vez nos meus primeiros andares universitarios, e que me fascinou pola súa variedade e profundidade. Esta tarde de calmizo, despois dun paseo polo campo, buscando un pouco de fresco por vellas corredoiras case esquecidas, sentei no salón e revisei este libriño. Pensei en Rosalía e pensei tamén no engano vivido durante anos con respeito á figura desta muller insigne de quen sempre nos dicían que estaba triste, e que a súa, fora unha desgrazada vida; de quen sempre nos dicían que era morriñenta, mimosa e digna de lástima; houbo un grande cambio; Rosalía ben lida, resultoume unha muller valente, forte, madura e loitadora. Arriscada e coraxuda. Quero brindarlle a ela toda a miña admiración, e lembrar a súa figura con un poema nesta primavera.

Adivínase el dulce y perfumado
calor primaveral;
los gérmenes se agitan en la tierra
con inquietud en su amoroso afán,
y cruzan por los aires, silenciosos,
átomos que se besan al pasar.

Hierve la sangre juvenil, se exalta
lleno de aliento el corazón, y audaz
el loco pensamiento sueña y cree
que el hombre es, cual los dioses, inmortal,
No importa que los sueños sean mentira,
ya que al cabo es verdad
que es venturoso el que soñando muere,
infeliz el que vive sin soñar.

¡Pero qué aprisa en este mundo triste
todas las cosas van!
¡Que las domina el vértigo creyérase!
La que ayer fue capullo, es rosa ya,
y pronto agostará rosas y plantas
el calor estival.

domingo, 6 de maio de 2012

A primavera en Frades





Chove. Así de verde se ve o noso interior galego. Deixo caer a cortina, que vai borrando tras de sí a xanela, e retomo a lectura de Flaubert:

"As flores non se estragaran; o guipure extendérase sobor do leito. Sacou do roupeiro as chinelas. Rosanette encontrou moi delicadas aquelas atencións.
Cara a unha espertou por algúns movementos lonxanos e viuno saloucar, coa cabeza afundida na almofada.
- Qué tes, meu amor?
- Demasiada felicidade -dixo Frèderic-. Había tanto tempo que te desexaba!"

Con estas liñas de A educación sentimental, pechei o libro e pensei na propia.