domingo, 7 de abril de 2013

Omar Jayyan: un Zaratustra iraní, un poeta do viño e os praceres

 
  
Este poeta medieval que viviu entre os séculos XI e XII en Persia (Irán), foi un filósofo moderno que cantou á brevidade da vida, e ó disfrute da efímera existencia humana. Nos seus versos, robayyat, que son estrofas de catro versos dodecasílabos rimando entre sí, e deixando solto o terceiro, expresouse de modo descarado, sendo un insumiso dos dogmas islámicos e un libertino hedonista que busca non deixar escapar nin un instante da súa prezada vida.
 Gustei de ler estes poemas, tan rompedores dos nosos estereotipos occidentais respeito ó mundo árabe, e tan actuais, polo menos para o meu modo de ver. Reivindicar un paraíso real e próximo, un xardín interior, persoal, hedonista, é unha maneira de vivir sen agardar un Ceo prometido pola relixión.
 Ofrézovos algunhas mostras, a ver qué vos parecen.


"Érguete miña vida, que xa apunta a aurora;
bebe moi suave o viño, puntea a harpa e toca
daqueles que marcharon, non voltará ningún.
E, para para os que fican, a estancia será curta".

 

"Non escoites o discurso de sabios ilustrados,
pero bebe o viño daqueles que teñen renegado.
Un a un foron partindo os nosos antergos
e ninguén ten indicio de que teñan regresado".


"Todo canto che pasou onte, quede todo olvidado
e que non te inquede o día non chegado.
Nin onte nin mañá deben ser os teus alicerces;
non malgastes a túa vida, e vive disfrutando".


"Xa que resulta efímera a nosa estancia no mundo,
vivir sen pracer e sen viño é absurdo.
Discutir os principios do universo, importa?
qué máis da, tras da miña morte, se non é eterno o mundo?"