sábado, 16 de febreiro de 2013

Ibn-Hazm, O colar da pomba








"Conságroche un amor puro e sen mácula:

nas miñas entrañas está visíbelmente gravado e escrito o teu cariño

Se no meu espírito houbese outra cousa que non foras ti,

eu tería que arrincala e esgazala coas miñas propias mans.

De ti non quero outra cousa que amor;

fora del, non pido nada.

Se o acadara, a Terra enteira e a Humanidade

serán para min coma lixos, e os habitantes do país, insectos".


Ibm-Hazm

Así comeza uns dos libros de lírica amorosa máis deliciosos que coñezo. Paseando polos xardíns do Alcázar sevillano, vin pombas bebendo nas fontes, entre as laranxeiras, e voltei a pensar naqueles versos que falan dos sofridos amadores, dos efectos do amor, dos sinais do enamoramento.

 Por se algún ou algunha non se percatou, desconfía, ou non está seguro dos sentimentos, velaí vos deixo un abreviado catálogo de Ibm-Hazm, que igual vos pode servir de axuda.
"Os ollos son a porta aberta da alma. O amante non pestanexa e muda o seu ollar a onde o mudou o ser amado";  o estar animados, moi xuntos en espazos amplos, tocarse as mans durante a conversa, a tendencia a achegarse un ó outro, e beber do vaso no que bebeu o seu amado, son sinais inconfundibles para os bos observadores.
 Se isto non é suficiente, está o insomnio, o converterse en "apacentador de estrelas", ou a tendencia á soidade e decaimento na ausencia do amado.
 Como son moitos os detalliños que se engarzan do colar de versos do Ibn-Hazm, e outro día penso retomalos para seguir comentando, remato este post con unha qasida do mesmo autor na que afirma: "cando as pálpebras deixan fluir as súas fontes, é que no corazón hai un doloroso tormento de amor"

 Qué mágoa que neste mundo xa non queden pombas nin colares polos que pague a pena enfermar de amor... ou si? quén sabe?