luns, 30 de maio de 2011

Mi gin tonic II


Hoxe é luns, e estou orgullosa de chegar ás sete da tarde en perfectas condicións despois de traballar todo o día desde as oito da mañá seguindo a unha fin de semana abondosa en festa: foi unha sinfonía de gastronomía e copas. Fun comer a Arzúa, ó restaurante Os Muiñeiros, que está ás aforas da vila; o lugar é unha casiña restaurada, de pedra, ó lado dun muiño, coa súa caída de auga, que na tarde calurosa era un remanso de frescura e de tranquilidade. Despois de xantar como cregos, comezou o momento "copas". No rústico alpendre e nunha longa mesa de mármore branco, mirando para a agua botamos ata a tardiña. O restaurador ten unha boa colección de xenebras e unhas tónicas e oranges do máis variopinto. De sempre gorentoume o gin-tonic. Agora que está de moda, estou encantada porque a oferta é máis variada e sempre descobres cousiñas novas ben boas.

A recomendación do día: "Martin Miller´s" con "Fever Tree" (agradezo ó Ferrán Adriá a descoberta da tónica hindú). Para min é a combinación perfecta; con limón e mazá, of course.
Aternativas: "Geranium" con tónica italiana (só para os que disfrutan do aroma), e G´Vine con Nordic azul: fantástico, suave e perfumado, como todo o francés. Para ocasións e xente "de pelo en peito" queda o Black Wood 60 (como o seu nome indica, ten 60 graos), difícil de conseguir e para sibaritas.
Supoño que agora comprendedes mellor a miña afirmación inicial.
O que vedes na foto é o meu clásico: Tanqueray con tónica. Coincido no gusto con Frank Sinatra. Humilde, pero pero con un toque de limón é o máis refrescante para unha tarde de pegañento calor ourensá.
Xa non sei que fago no ordenador!!!

sábado, 21 de maio de 2011

Castelo de San Xes da Peroxa. Visita oficial da princesa do Tambre





Estes que no seu día foran os muros dunha fortaleza, son hoxe os restos encantados dun castelo que me recibiu con pompa e boato, seguindo o protocolo da primavera ourensá. Formidable mirador sobre as terras do Miño, aquí me vin eu rodeada de pedras-pedestais de granito, un arredor de herba nova e algún estalote que asomaba no patio de armas. Ascendendo ó outeiro do castelo baixo palios de espesura, atopaba dous refuxios de pedra (restos da feira do lugar) e un camiño empinado que se abría á luz conforme subía. Carballos agromados refrescaban a tarde. Fun feliz mentres ollaba dende as alturas o conglomerado de verdes montañas que rodean o curso do gran río, oculto entre a vexetación. Libre e ditosa princesa con/de conto que anda de viaxe oficial polas terras de Ourense.
Curiosidades do castelo: Os vestixios consolidados son posiblemente do s. XIII. As orixes non son precisas, algúns autores vinculan a construción do castelo coa liñaxe dos Temes, para defender as súas terras no 793, sendo rei Afonso II de Asturias.
Temos lenda antimusulmana: A culpa da destrución do castelo foi do Apóstolo Santiago que tivo que ir voando no seu cabalo branco para botar dalí a Abd Al-Karim, xa que tiña castigada á comarca cos seus abusos. Foron os Irmandiños no XV, os que deron conta da edificación, que tiña catro torres semicirculares na muralla exterior, e conserva un posto de garda cunha seteira á entrada do recinto, ademáis dos alicerces da torre da homenaxe; dende o século XIII pertenceu ós Condes de Ribadavia, ata a desamortización do século XVIII. Xa no 1920 foi adquirido por un tal Artemiro, que vendeu a pedra da torre para facer a igrexa parroquial.
Lóxico.



domingo, 15 de maio de 2011

Na fonte do pazo




Na saudade da túa noite
a lúa quedou valdeira
polos camiños da fonte,
meu amigo.

M. Carmen Kruckenberg

Esta é a fonte do pazo de Trasalba, onde escapei nunha tarde de calmizo desas que sabe Ourense.
Aquí vai un anaquiño da novela O señorito da Reboraina, para lembrar a Don Ramón Otero Pedrayo, que tan boas tardes debeu pasar nese xardín, no que me sentín camelia na caída da tarde.

"-Ai! e como o meu principiño galán atinou con esta noite?
-Alumeaban as túas trenzas, co seu lucir de estrelas...
-Veu para rirse da pobre laberquiña do rueiro e do esterco!
-Viñen para xurarche amor, e levarte á vila para vivir coma unha fidalga.
-Asús! Meu señor! O meu corpo só está afeito ó cosco dos xergóns da aldea...
-Ímolo facer ruxir outravolta, miña papoíña...
-A miña lingua non sabe pronunciar as palabras das donas e das costureiras...
-Dime outra palabriña ben celmosa, que esa lingua é a rica froita do pomar del rei...
(...)
-Ha de voltar ós camiños e ós pazos onde manxa requeixón e azucre, e adurmiña en finos liños...
...unhas veces figúrame un rapaciño, outras un anxo, algunhas un demo o que está no meu leito...
-...e non me chames anxo, que carezo de gromos de ás nos hombreiros, nin me alcumes de rei, pois non teño coroa como non sexa a do teu amor. Anda, fálame por bicos e arrolos..."


domingo, 8 de maio de 2011

Un ovni na Peroxa


Un acreditado amigo díxome que este meu blogue era "moi lírico". É dicir, é un topiquísimo devanar de entradas con galician country attitude; ou sexa, un "teño morriña, teño saudade" interminable a través das 101 entradas que levo feitas. 101 dálmatas que esta Cruella De Vil sacou a pasear ó longo dun ano, e xa iban sendo horas de botar algunha gargallada nesta singladura. Pois aproveito esta foto para reflexionar sobre os tópicos paisaxísticos galegos: Isto é un ovni. Tan extraterrestre coma o chalet con palmeiras que o pai de Julio Iglesias tiña na Peroxa, ben perto deste avistamento. O solar é urbanizable; supoño que os marcianos deberon pedir unha subvención á Xunta para rehabilitar a nave, e por isto da ordenación do territorio, as tellas teñen que ser do país, o que xustifica o acopio de materiais que hai no entorno. Quen dixo feísmo?
Recomendación culinaria do día: mercade "coquitos" en Casa Sila, onde están afeitos a tratar con visitantes interplanetarios, pois a pesares da insistencia en falarlles na lingua autóctona, seguían a falarnos en romance centropeninsular. Os doces, sen dúbida, poden explicar o desvío de órbita desta aeronave.

martes, 3 de maio de 2011

Rias Altas de Castrelo do Miño



A diferenza entre as dúas imaxes é de 5o anos.
Estiven en Castrelo do Miño nunha tarde de abril, de balnearios e leceres, e achei unha paisaxe case marítima pola extensión do río. Bauticeina para contra min como as Rías Altas de Ourense. Contáronme que onde hoxe se practican deportes acuáticos e se pasea coma pola beira do mar de Sada, houbo unha vila asolagada pola economía e a famosa moda dos encoros franquistas. Pero a xente que viviu o drama non se entregou sen máis; nos anos sesenta, eles foron os primeiros en mobilizarse contra a construcción dun encoro. O seu motín, que comenzou coa "rebelión dos fouciños" das mulleres, quedou na memoria colectiva. Como tantas revoltas, apagouse sen explicacións. Hoxe queda a testemuña calada da igrexa reconstruida no outeiro.


"Castrelo do Miño significou dentro da loita mantida desde hai moitos anos polo pobo galego -sempre ofendido e asoballado- contra a invasión bárbara que supuxeron -e aínda supoñen- os encoros. E porque en Castrelo de Miño, pese á ira e á oposición das súas xentes, e de todos cantos estiveron ó seu lado, morreron moitas cousas. Claro que tamén naceu o "non", rotundo e unánime, contra o medo e o silencio impostos polos caciques e os torturadores franquistas".

Morrer en Castrelo do Miño, Xosé Fernández Ferreiro.

A páxina web do Clube Náutico de Castrelo anuncia:

O THAMES ROWING CLUB ELIXIU CASTRELO DE MIÑO PARA A SÚA CONCENTRACIÓN DE SEMANA SANTA

Qué ideal!

Antes de deixar Castrelo do Miño, despedínme cunha ollada longa dos mortos daquel verán, dos paseados que no 36 foron tirados ó río coma despoxos defenestrados do odio e da senrazón nos cantís do Miño, nas escuras pozas nas que os verdugos dos soños afunden as ilusións.