luns, 24 de decembro de 2012

Nadal 2012


 Despois desta semana "da fin do mundo", que non foi senón un cambio de era maia, (que nos cae un pouco lonxe), chegamos ó día de Noiteboa con unha meteoroloxía terrible. Quero aproveitar para mandar os meus mellores desexos a todas as amizades, e ós viaxeiros cibernéticos que pasan de casualidade por este navegacruz ó longo do ano. Hoxe envío unha aperta a tod@s os que compartirán mesa con quen máis queren, pero tamén a quen a pasará nun hospital. Haberá ausencias que recordar, pero iso débenos facer pensar que nalgún momento da nosa vida compartimos a nosa felicidade cos seres que amamos e nos amaron. Disfrutemos o tempo concedido sen desprezar un so minuto.

domingo, 9 de decembro de 2012

Fervenza das Hortas nun conto de fadas





A terra de Arzúa garda segredos tan fondos como os desta fervenza tamén chamada de Santa Marta por unha lenda que non é do caso. Esta entrada da bitácora é para quen compartiu comigo confidencias e inquedanzas, pero tamén para quen cree coma min na esperanza e no cambio, porque o río non leva nunca a mesma auga. Este da foto chámase Ufa, igual que un río da conca do Volga, alá en Rusia. Pero o noso río arzuano, está en Dombodán, que nada ten que envexar á paisaxe da terra dos zares.
 Quixen coñecer ese lugar e leváronme as súas pasadas por un vieiro costento, por unha baixada que se ía internando na fronda conforme nos achegábamos ó río e ós muíños. Pensaba no decurso da vida, cando descubrín a magnífica caída de auga de vinte metros, que me fixo abrir os ollos e pararme nun dos travesaños que forman a escada descendente. As cores do inverno tinguían as abeleiras centenarias. A catarata bruaba no fondo do sendeiro, mentres os nosos pasos se apagaban nas follas mortas do camiño, molladas pola choiva dos días pasados.
 Enfeitizada pola imaxe, fiquei ollando un intre, e a certa distancia, o conxunto. Puiden  velo sorrindo, formando parte daquel espazo. A súa figura lanzal estaba envolta no misterio arborescente. Quixen achegarme mainiño, tocar a súa pel, acariñar o seu rostro e verme reflexada nos seus ollos silvestres; mais os seres de auga, na súa proteica figura, nunca son tanxibles.
 Eu vin como as fadas, fillas da miña ilusión, se mollaban naquela tarde de decembro. Esvaraban pola fervenza desfeitas en millóns de minúsculas partículas acuosas e xélidas.
 Busquei a man daquel mítico ser. Seguín a súa estela pola encosta do monte e perdeuse entre as miñas verbas, cantos de serea para un Ulises sen Ítaca.
 Quixen aquecer as miñas mans naquela tarde de inverno, pero a pel de fada, como a da serea, sempre estará fría e suave porque é de cristal. No entanto, o meu corazón ardía coas faíscas de Hécate. O meu corazón sempre entregado á ilusión de vivir, sempre a carón do lume da esperanza, da risa fresca e da música dos soños.
Quén non soñou con un mundo de fadas, inda que non se deitara con elas?

domingo, 2 de decembro de 2012

No frío de Compostela sempre hai versos




 Vai frío. Moito frío nas rúas da cidade. Paseaba ocultándome detrás da bufanda e quedei ollando as pedras no día gris, lembrando palabras de Rosalía que eu imaxinaba pensadas detrás dos cristais da súa casa da rúa do Vilar. Nesa casa perto do Casino, onde criou fillos entre apuros económicos e versos preñados de amargos sentimentos, fiquei un intre parada mirando e lembrei aquel poema:

   III
Tal coma as nubes
...............que leva o vento,
i agora asombran, i agora alegran
os espacios inmensos do ceo,
...............así as ideas
...............loucas que eu teño,
as imaxes de múltiples formas
de estranas feituras, de cores incertos,
...............agora asombran,
...............agora acraran,
o fondo sin fondo do meu pensamento.


   Agora que regresei á casa, e no salón entro en calor, aproveito estas últimas horas de luz para mirar pola fiestra "as nubes que leva o vento" e dalgunha maneira convirto o inverno que non chegou en esperanza de primavera prometida.