domingo, 4 de decembro de 2011

Pequena serenata nocturna


Son as tres da mañá. Agardo o sono; xa non digo os soños, que fuxo deles cada noite, porque case nunca son tranquilos e esperto case sen folgos, de tantos contratempos... Supoño que coma case todo o mundo. Nese reseteo do noso cerebro todo se volve posible e todos temos os nosos demos particulares. Sempre me custou adormecer, así que me vexo outra vez desvelada. Cando estudaba os tópicos barrocos, chamábame a atención o somnis imago mortis. Durmir e non soñar debe ser igual ó non ser, ó non existir, e por iso Morfeo sempre tivo que loitar moito comigo para renderme. Os meus visitantes "sospeitosos habituais" quéixanse de que me estou volvendo guía de viaxes no canto de bardo ossianista; que me escondo detrás de roteiros insípidos sen miga de espírito de meu. Puxéstesme mala conciencia. Isto é debido a certa abulia de fin de estación. Estes días teño a sensación de inquietude que provoca o remate do ciclo anual, as calendas que me desacougan cada decembro para comezar de novo. E sei que non son a única. Quén non tivo un día atravesado nestes últimos tempos?
Pois hoxe sinto o peso dos días, das noites, das vidas vividas que me trouxeron ata aquí. Vou ser eu nesta vegada; non me vou ocultar detrás da pura obxectividade. Velaquí me tedes, como libro aberto de sentimentos cara vos, que disfrutades espreitando os recantiños do meu corazón, e me queredes cando recoñecedes nas miñas letras un pouco de min.
De Alberti, para vos, agradecendo o voso interese desinteresado:
NOCTURNO

Toma y toma la llave de Roma,
porque en Roma hay una calle,
en la calle hay una casa,
en la casa hay una alcoba,
en la alcoba hay una cama,
en la cama hay una dama,
una dama enamorada,
que toma la llave,
que deja la cama,
que deja la alcoba,
que deja la casa,
que sale a la calle,
que toma una espada,
que corre en la noche,
matando al que pasa,
que vuelve a su calle,
que vuelve a su casa,
que sube a su alcoba,
que se entra en su cama,
que esconde la llave,
que esconde la espada,
quedándose Roma
sin gente que pasa,
sin muerte y sin noche,
sin llave y sin dama.
Despois de saír por Roma, deixando un regueiro de cadáveres ó meu paso, agora só me resta apagar a luz.

Ningún comentario:

Publicar un comentario