Chove. Así de verde se ve o noso interior galego. Deixo caer a cortina, que vai borrando tras de sí a xanela, e retomo a lectura de Flaubert:
"As flores non se estragaran; o guipure extendérase sobor do leito. Sacou do roupeiro as chinelas. Rosanette encontrou moi delicadas aquelas atencións.
Cara a unha espertou por algúns movementos lonxanos e viuno saloucar, coa cabeza afundida na almofada.
- Qué tes, meu amor?
- Demasiada felicidade -dixo Frèderic-. Había tanto tempo que te desexaba!"
Con estas liñas de A educación sentimental, pechei o libro e pensei na propia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario