luns, 2 de xuño de 2014

ROMA, VULNERASTI COR MEUM



  

  Un nunca sabe se vai voltar a Roma, pero iso non importa, porque a Cidade está en nós, está no noso sangue mestizo de colonos e vencidos; levamos a Roma en cada verba, en cada pedra dos camiños, eses que sempre levan a Ela. A Urbs é a cidade aberta no noso imaxinario de Provincia latina.
 Dúas veces pisei a Cidade eterna, e as dúas sen pensar. Era Roma, na deslumbrante luz dourada e morna dun mediodía de xaneiro, atravesando as cortinas ata a cama art decó dun hotel da longa vía Cavour.  Roma tiraba por nós para percorrela sen descanso, ávidos de ver cada rúa, cada fonte, cada inscrición. De Norte a Sur as rúas sucedíanse cruzadas de calexas estreitas, de predios que lembraban as insulae dos antigos, e os nosos pés sentían o latexo dos vellos augures soterrados nos templos en ruina. A noite apreixounos na columna Traxana. Subidos na baranda ficamos mirando o monumento con extrañeza.  Xa facía frío e seguimos camiñando…
 Pola mañá, na Ponte de San Angelo, as estatuas cruzaban olladas baleiras que me estarrecían, el paseaba despistado contracorrente mentres todos parecían ir con presa. O Tévere tiña unha curiosa cor gris, como a cinza que deixa o paso do tempo por este mundo. Así o Circo Máximo parecía un fochanco pantasmal cando a noite o cubriu de escuridade. Ecoaban os berros dos miles de espectadores das carreiras de quadrigas no meu maxín, e case tiven medo. Apenas había luz naquel espazo, e sentín que de detrás de calquera árbore ía sair unha sombra asaltante. Revivín o espíritu da Roma tabernaria, suxa, perigosa, pero tamén gloriosa e fermosísima no Foro, onde roubei laurel, para que Xúpiter alonxe tronadas e Apolo coroe os teus versos.


Ningún comentario:

Publicar un comentario