Quero adicar esta nova edición de "Ourenseando" ós meus amig@s e compañeir@s de traballo ourensás, que tan bos momentos quixeron compartir comigo nestes últimos meses. Este foi un dos meus paseos pola cidade, que recoñezo fotoxénica para a miña ollada curiosa. Cando eu fotografaba á leiteira de Ramón Conde, unha señora maior achegouse para limparlle a cara cun pano. Eu fiquei abraiada. Logo seguín ata o casino, decadencia viva e fermosa, de mármore e madeiras nobres. Un cabaleiro de certa idade convidoume a pasar pero sempre hai quen ten que dar a puntilla: "A las señoras no les saque fotos que no quieren salir en ningún medio" (y quién le ha dicho que estas son famosas o que le interesan a alguien?). Qué resesas! O Casino é unha referencia histórica da vida social ourensá, a Vetusta galega, ou como di Mave, "Vetustérrima".
Ó pasar á altura do moucho que leva o rapaz voando reparei na estatua do Padre Feijoo e na música vocal que inundaba a rúa da "Cruz Roja" e que viña do balcón aberto dun primeiro piso onde ensaia o orfeón. Quedei un intre na sombra do xardín e perdín o sentido do tempo cando o sol se retiraba. Santa Eufemia agardoume mantendo a verticalidade sobre a miña insignificancia, e deixeime levar polas pasadas que outros facían soar polas rúas de pedra.
Ningún comentario:
Publicar un comentario