Teño palabras para falar da cidade, porque as palabras voan no meu peito, na miña voz como os pardais en Berlin. Paxaros piaban nos amenceres de Berlin. A luz traspasaba as xanelas ás cinco da mañá e os paxaros acudían a espertarme nos días de Berlin. Teño palabras para decir Berlin; cidade, espazos, arquitectura, ceo, nubes, aire fresco, friaxe e sol na primavera de Berlin. As rúas alongábanse diante dos meus pasos e o aire, ese aire frío tan cedo, ulía a herba, a tilos. Unter den linden (debaixo dos tilos), esa rúa extensa, diplomática e elegante, cantada por Marlene Dietrich, agardábame para comenzar cada día a aventura de descubrir a historia do mundo paseando polo eixo de Berlin. Ai! Berlin. Doíasme cada vez que descubría unha cicatriz na túa pel, un disparo no muro, un pasado presente. Da man do vento percorrín as rúas de Berlin.
Ningún comentario:
Publicar un comentario