venres, 11 de novembro de 2011

As Médulas: a paisaxe con maiúscula




Non terei que facer moitos comentarios da foto de hoxe. Sen dúbida a visión desta dourada montaña deixa pampo a calquera. Subín tres veces na miña vida. A última foi a máis custosa porque subir a pé nunha das últimas tardes de calor de outubro, deixoume esgotada. Pagou a pena. De novo aspirei o aire máis fresco do cumio e permanecín queda no mirador ata que a imaxe quedou fixa na miña memoria.

Os meus coñecidos saben que sempre andiven fascinada cos romanos. Como dixo Borges, todos os occidentais somos uns romanos no desterro. Estou segura de que, de ter nacido nunha tribo galaica, poñamos por caso "Supertamarci", cando chegaran os invasores, eu era das primeiras en cambiar de bando! Pois outra vez voltei a ler cómo os invasores desfixeran a montaña na busca do ouro. O proceso: conducir a auga con canles durante kilómetros, embalsala e cavar túneis e galerías baleirando o monte. Logo abrir as presas (piscinae) e deixar que a auga rachara o ventre da montaña con forza titánica. É o que chamaban "ruina montium". Plinio, nos seus escritos, afirmaba que o ruido era estarrecedor; unha bomba no val berciano. Moveron máis de 240 millóns de metros cúbicos de terra.
Abandonaron o xacemento cando no século III o aurífero deixa de ser rendible. O tempo foi o encarregado de deixarnos esta paisaxe terrosa, acesa en ocres, a favorita dalgúns amigos meus, e no top ten da que suscribe.

Ningún comentario:

Publicar un comentario