Tomamos un café?

Acabo de tomar un café. Un café caseiro, da cafeteira italiana, (nada cool, comparado co da Nespresso), lixeiro e aromático. Unha infusión de café para aquecer o corpo nesta tarde de domingo cincenta.

Dende sempre gustei de compartir cafés; todas as miñas amizades pasaron comigo horas de café en bares, tabernas, cafeterías chic ou enxebres, de vila ou de cidade; de sobremesa ou de máñá, sempre as citas nos cafés; non podería vivir sen ter un café perto da casa. Compartimos un café e un poema de Verlaine?:

Ti cres no ron do café, nos presaxios,

e cres no xogo;

eu non creo máis que nos teus ollos azulados

Ti cres nos contos de fadas, nos días nefastos e nos soños;
eu creo somentes nas túas belas mentiras.

Ti cres nun vago e quimérico Deus , ou nun santo especial,

e, para curar males, nalgunha oración.

Mais eu creo nas horas azuis e rosadas

que ti a mín me procuras

e en voluptuosidades de fermosas noites brancas.

e tan profunda é a miña fe

e tanto es para mín,

que en todo o que eu creo só vivo para ti.

Verlaine