Estes que no seu día foran os muros dunha fortaleza, son hoxe os restos encantados dun castelo que me recibiu con pompa e boato, seguindo o protocolo da primavera ourensá. Formidable mirador sobre as terras do Miño, aquí me vin eu rodeada de pedras-pedestais de granito, un arredor de herba nova e algún estalote que asomaba no patio de armas. Ascendendo ó outeiro do castelo baixo palios de espesura, atopaba dous refuxios de pedra (restos da feira do lugar) e un camiño empinado que se abría á luz conforme subía. Carballos agromados refrescaban a tarde. Fun feliz mentres ollaba dende as alturas o conglomerado de verdes montañas que rodean o curso do gran río, oculto entre a vexetación. Libre e ditosa princesa con/de conto que anda de viaxe oficial polas terras de Ourense.
Curiosidades do castelo: Os vestixios consolidados son posiblemente do s. XIII. As orixes non son precisas, algúns autores vinculan a construción do castelo coa liñaxe dos Temes, para defender as súas terras no 793, sendo rei Afonso II de Asturias.
Temos lenda antimusulmana: A culpa da destrución do castelo foi do Apóstolo Santiago que tivo que ir voando no seu cabalo branco para botar dalí a Abd Al-Karim, xa que tiña castigada á comarca cos seus abusos. Foron os Irmandiños no XV, os que deron conta da edificación, que tiña catro torres semicirculares na muralla exterior, e conserva un posto de garda cunha seteira á entrada do recinto, ademáis dos alicerces da torre da homenaxe; dende o século XIII pertenceu ós Condes de Ribadavia, ata a desamortización do século XVIII. Xa no 1920 foi adquirido por un tal Artemiro, que vendeu a pedra da torre para facer a igrexa parroquial.
Lóxico.
Ningún comentario:
Publicar un comentario