O antroido carnal e colorido

Non vou falar das orixes desta festa, nin das tradicións de todos sabidas; quero facer unha chamada á loucura, á risa, á sátira viva que nos recorre nestas datas nas que o mundo se divide en dous: os disfrazados e os que van de paisano. Os que non soportades a máscara e sodes espectadores da befa e do absurdo reflexo dunha realidade desfigurada e esperpéntica, asistides excluidos á unha catarse que se produce no exército dos enmascarados. A transformación leva consigo a ocultación da dor e a procura dunha vida nova, efémera curación que expulsa os demos do espírito e que calma as conciencias cando ó remate da festa, se quitan as caretas, a roupa luxada e repousamos o cansazo para espertar mércores de cinza a unha primavera cercana; a vida volve con forza.
As fotos que vedes son do martes de antroido en Verín, onde cunha perruca azul e unha boa de prumas, agarrei a cámara para pillar na carreira ós cigarróns. Confirmei que isto ten futuro.