A noite de onte foi máxica. Luz Casal cumpliu un soño: cantar na aldea dos seus antergos, tendo a casa onde naceu xusto fronte a ela; acompañada de 6.000 persoas que estaban desexando escoitala e aplaudir cada tema. Ela saiu cando aínda os últimos raios do día tinguían de cores pastel o Oeste, detrás do escenario. Escureceu entre as notas de cancións como "Entre mis recuerdos", e ela lucía espléndida con un vestido negro e unha diadema vermella, como coroa de plumas que daba máis vida ó seu rostro resplandecente de anxo do rock&roll.
Eu sorría entre a multitude, acompañando coa miña voz rompida e apagada cada canción. Adicounos, ás mulleres "Y no me importa nada.."; todos cantamos repetidamente o estribillo de "un nuevo día brillará..." "quiero ver... el rojo del amanecer..." tantas gorxas acariñando cada nota... foi un meigallo!.
"Es por ti". Non sei cantos fotogramas da miña vida foron sucesivamente pasando pola miña mente mentres Luz ía esfollando cada letra con modulada voz. Fun consciente de que, en calquera momento da miña existencia, algo da súa estivo presente a través da música. "Me emociono al volverte a ver... y aun pregunto... quién dejó a quién!"... "Piensa en mí... cuando sufras...".
Non faltou unha chamada en directo a Manolo García, ausente por enfermidade, e a actuación de Chris Barron de Spin Doctors, que animou ainda máis o ambiente estupendo que alí había.
A xente tan varia que se xuntou nese recinto de Andabao dáballe un carácter distinto a calquera outro festival: señoras con toquilla, e cabaleiros con boina; nen@s no carrito e xogando, máis ou menos indies-rock, neohippies, novos e vellos xuntos... ata miña bis tía de 79 anos tamén foi coas amigas!
E Luz brillou máis que nunca no ceo de Boimorto...
Ningún comentario:
Publicar un comentario