Navegando a Malpica

"Malpica de Bergantiños, o rei te quixo vender... para comprar a Malpica, moitos cartos hai que ter".
Aquí estiven o fin de semana pasado, navegando do porto de Foz ó de Malpica: nunha xornada, dous mares. Malpica é o meu Finisterrae desde sempre. Esta vila mariñeira, en plena Costa da Morte é un istmo entre praia e porto. A praia de Area Maior soe estar ateigada de xente nas fins de semana estivais, pero a outra tarde "estabamos sós, o mar, o barco e máis nos". É unha vila valente, que desafía ó Atlántico desde a Atalaia, a pesar de que nos últimos tempos, parece que chegou a decadencia á súa actividade portuaria, a pesares dos fortes investimentos realizados. Contábanos un mariñeiro que se foron indo os barcos para A Coruña, e que xa só van quedando os máis pequenos. Non poido evitar recoñecer que teño debilidade por Malpica, pois foron moitos veráns de pasar polas súas rúas estreitas en chancletas, comendo un xeado e subindo a buscar unha empanada de pulpo á panadería Forno Novo.
Encontro un pouco cambiada a paisaxe: algúns edificios novos, algunha casa menos; falta A Roda, pero segue O Cornecho, e algunha variante máis hosteleira: o Isidoro xa non se chama así, pero o Burato segue no mesmo calexón sobre o porto. Hai un monumento xunto ó bar O Pescador que representa unha balea de bronce, e está adicada ós lobos de mar de Malpica, que nos tempos pasados surcaban os mares en barcos baleeiros. Nos tempos pasados... toda unha metáfora do que é hoxe a pesca en Galicia.