Dende Foz e con un bocata saimos na procura das últimas fronteiras septentrionais galegas e alá chegamos ó faro da punta Roncadoira. Qué inmensidade! qué sensación de liberdade e qué vento! A costa é diferente á focega, máis granítica, lembra os riscos da costa atlántica. Antes de subir ó faro pasamos por Portocelo, un portiño encantador, ó que entra o mar despois de pasar unha garganta de pedra, cunha pequena praia ó fondo, e unhas augas azul turquesa que invitaban ó baño. As fotos teñen un efecto "azul Avatar" que non foi intencionado, pero tampouco queda tan mal.
Despois de comer nunha praia na que só había dous surfeir@s, subir a un monte que domina a ría de Viveiro e baixar por Celeiro, aínda me quedaron ganas de baixar á praia en Foz (do libro de Nietzsche nin falamos).
E qué bocatas tan deliciosos! Foi un día inesquecible!
ResponderEliminar